Sen hiç gözün yaşarmasın diye,
Derin derin nefes alıp,
Gökyüzüne baktın mı?
Acın ne kadar büyük olursa olsun,
Hayatına devam etmek zorunda kaldın mı?
İnsanlar böyledir işte,
Daha önce hiç canları yanmamış gibi,
Yakarlar insanın canını…
O yüzden şimdi bana bir çay koy,
Koyusunda kaybolacağım demde olsun lütfen…
Çay insanı aldatmaz mesela.
Çay insanı kandırmaz.
Çay insana yalan söylemez.
Sıcak olup olmadığı bellidir.
Sana soğuk, başkasına sıcak olan bir bardak demli çay nerede görülmüş.
Elini ince belli bardağa dokundurduğun an hissedersin hayatını ısıtacak kadar sıcak mı,
Yoksa içini buz kesecek kadar soğuk mu olduğunu.
Bir bardak çaya insanlardan daha çok güvenirim…
Her kahve aynı tadı taşımaz…
Nerede içiyorsan, kiminle içiyorsan ona göre değişir…
Sahilde oturduğun rüzgarlı bir sonbahar günü, en sevdiğin dostun ağlarken içtiğin kahvenin tadı kederlidir…
Kahve telvesine yüreğinin acısı karışır…
Bir pazar öğle sonrası annenin “hadi bir kahve yap da içelim” dediği kahve huzurludur… Köpükler annenin göz bebeklerine yansır… Dudağının kıyısında kalan küçük bir gülümsemedir…
Dostlarla içilen kahve neşedir… Kahkahalar köpüklerin üzerinde yüzer…
Tek başına gece vakti balkonda içtiğin kahve yalnızlıktır… Acıdır tadı… Ama garip de bir keyfi, lezzeti vardır…
Baban için yaptığın kahve sevgi doludur… Çay bardağında, az şekerli… Kahve gibi görünmez sana… Ama sıcaktır dumanı tüter ve kokusu büyülüdür…
Beklemediğin bir anda sana uzatılan kahve başkadır… Isıtır insanın içini…
Yorgun olduğunda içtiğin kahve hafifletir seni… Kendine getirir, unutturur günün ağırlığını…
Kahve aynı kahvedir belki… Köpüğüyle, rengiyle, dumanıyla aynı kahvedir ama içilen kahveler ruhunun süzgecinden geçer ve tadları değişir…
Her kahve aynı değildir bu yüzden…
Kahvenin dumanındaki 40 Yıllık Hatır kokusunu yüreğine çekenler beri gelsin,
Bize gelsin…
Şiir Sokakta 